De gesloten afdeling

Geschreven op 18 februari 2012

Als ik wakker word, is het me al meteen duidelijk. Ik hoor hier niet thuis. Ik kijk om me heen en zie dat het bed van mijn kamergenote leeg is. "Ze zal wel in de separeer zitten.", is de eerste gedachte die in mij op komt. Ik sta op en loop meteen naar het rookhok waar het zoals het in de psychiatrie betaamt, het altijd het drukst is. Niet dat je met iemand een fatsoenlijk gesprek kunt voeren. Nee, de één zit te praten tegen de stemmen in zijn hoofd en de ander zit voor zich uit te staren naar iets wat er helemaal niet blijkt te zijn. Twee vrouwen zitten te praten over de beste manier waarop je jezelf van het leven kan beroven en de ultieme manier om hier te ontsnappen. Er valt hier weinig te ontsnappen want alles zit op slot, zelfs de keuken, maar het heeft mijn inziens weinig zin om hen dat duidelijk te maken. De enigen waarmee ik een gesprek zou kunnen voeren, zijn de verpleegkundigen maar die zijn druk bezig in de separeer en hebben dus geen tijd voor mij. Om deze lange uitgestrekte dag te vullen, ga ik maar muziek luisteren en sigaretten draaien. Ik leef hier van maaltijd naar maaltijd en de tussenliggende tijd moet ik zelf maar zien te vullen. Er is wel een programma en hoewel dat weinig voorstelt, besluit ik daar toch maar heen te gaan. "Hobby" staat op het programma. En daar zit ik dan, in mijn eentje, met twee man personeel sterk omdat de rest niet op komt dagen, in bed ligt of in de separeer zit... 's Middags besluit ik mijn was te doen en omdat de wasmachine net buiten de afdeling staat, moet er een verpleegkundige mee om de deur open te doen. Terwijl ze de sleutel in het slot steekt, stormen er twee vrouwen op ons af. De één duikt op de verpleegkundige en de ander duikt door de inmiddels geopende deur heen. Ik? Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Het is toch eigenlijk gek dat ik zulke dingen inmiddels als vanzelfsprekend ben gaan zien... Ik besluit ter plekke dat ik, nu de deur toch open is, meteen mijn was kan gaan doen. Terwijl ik de was in de de machine aan het stoppen ben, komt er een verpleegkundige naar mij toe om te vragen hoe het met mij is. Ik antwoord dat het met mij prima gaat, maar dat ik hier gewoon niet thuis hoor. 's Avonds na het eten ben ik weer op mijn gemak sigaretten aan het draaien tot het tijd is voor de avondmedicatie zodat ik weer naar bed kan. Ineens zie ik wel acht verpleegkundigen over de gang heen stormen richting de kamer van één van de vrouwen die 's middags nog probeerde te ontsnappen. "Het is weer raak", gaat er door mijn gedachten heen. En ja hoor, ze heeft zichzelf geprobeerd op te hangen. Er komt ambulancepersoneel met een brancard voorbij maar omdat deze poging niet gelukt is en mevrouw inmiddels weer aan het roken is in het rookhok,  rookt de ambulancechauffeur rustig een sigaretje mee. Inmiddels is het tijd om naar bed te gaan, maar niet voordat ik overplaatsing heb aangevraagd naar de open afdeling. Terwijl ik ga slapen, bedenk ik nog een keer dat ik hier helemaal niet thuis hoor,

Dit was een verslagje van een dag op de gesloten afdeling, waar helemaal niks gebeurt terwijl er tegelijkertijd heel veel gebeurt...