Midden in de nacht op 29 november om 3.45 is onze dochter Evy geboren, na een supersnelle bevalling van een uur en een kwartier!!! Ze weegt 2755 gram en is 48 cm lang.
Woendag is er eigenlijk nog niks aan de hand. Ik baal er inmiddels flink van en begin steeds meer een hekel te krijgen aan mijn dikke buik. Die buik die er voor zorgt dat ik 's nachts niet meer kan slapen. Diezelfde buik die ervoor zorgt dat ik 1 wandelende hormonenbom ben die niet meer zichzelf is. Die buik die ervoor zorgt dat ik constant last van voorweeën heb die maar niet doorzetten. Maandag had ik nog even hoop toen ik wat bloedverlies had, maar de verloskundige constateerde nog niet eens 1 cm ontsluiting... Nog even en ik kruip tegen de muren omhoog... Ik sleep me door deze dag heen, dood en doodmoe. Thomaz heeft niet veel aan mij, en dat merkt ie dondersgoed. Het manneke is harstikke tegendraads vandaag. Maar ja wat heeft ie nou aan zo'n chagarijnige moeder. Ik ben blij als Tonny thuis komt, ik heb em erg gemist vandaag. Ik vertel hem dat het nog steeds aan het rommelen is in mijn buik, maar dat het gewoon voorweeën zijn. "Misschien gaat het vannacht wel gebeuren" zegt ie. Ja ja, dat heb je al 6 keer geroepen, denk ik dan bij mezelf. Om half 9 ben ik zo moe dat ik maar naar bed ga, wetende dat ik om 5 uur 's ochtends toch weer klaarwakker beneden zal zitten.
Even voor half 3 's nachts word ik wakker. Ik voel een scherpe pijn in mijn buik. Weer die stomme voorweeën. Ik besluit om naar beneden te gaan om wat te drinken. Een paar minuten later voel ik weer die pijn in mijn buik, maar na 30 seconden zakt het weer af. Als ik moet plassen, zie ik dat ik bloedverlies heb. Ik voel weer die pijn in mijn buik en ik besluit Tonny wakker te gaan maken. Misschien gaat er toch wel iets gebeuren vandaag, maar zeker ben ik er niet van. Tonny schiet gelijk wakker en kleed zich meteen aan. Hij wil meteen een lamp boven op de slaapkamer gaan zetten omdat we daar te weinig licht hebben. Intussen heb ik door dat er regelmaat in de pijn begint te zitten. Er zit iedere keer 3 minuten tussen. Tonny zegt dat ik de verloskundige moet gaan bellen. Ik heb daar weinig zin in omdat ik pas een kwartier weeën heb. Ja inmiddels heb ik wel door dat dit het echte werk is. Tonny blijft aandringen en dus ga ik toch maar bellen. Inmiddels is het kwart voor 3. De verloskundige belooft dat ze zometeen komt kijken. Inmiddels worden de weeën steeds heftiger en komen ze om de minuut. Ik raak steeds meer in mezelf gekeerd. Om 3 uur is de verloskundige er, en blijk ik al maar liefst 5 cm ontsluiting te hebben. Omdat de vliezen nog niet gebroken zijn, mogen we nog naar het ziekenhuis maar dan moeten we wel snel zijn. Ik bel mijn zusje op en vraag of ze op Thomaz wil passen, en ondertussen haalt Tonny Thomaz uit bed. Het arme manneke staat slaapdronken op zijn beentjes te wiebelen. In de auto probeer ik mijn moeder te bellen tussen de weeën door. Maar ze zit in de nachtdienst en ik krijg de voicemail. Daarna bel ik Nadine op en vraag of ze beneden wil klaar staan om Thomaz over te nemen. Ze vraagt of ze mee naar het ziekenhuis mag en of Annieka op Thomaz mag passen. Ik zeg dat dat goed is. Als we aankomen pakt ze gelijk Thomaz over en brengt hem naar boven. Daarna zal ze met haar eigen auto naar het ziekenhuis komen. We komen tegelijk met de verloskundige bij het ziekenhuis aan. Het is inmiddels 5 over half 4. Het is druk op de parkeerplaats van de spoedeisende hulp. Het kost me moeite om de auto uit te komen. Op de parkeerplaats zak ik bijna door mijn benen. Ik leun tegen de auto die naast die van ons sta en ik zeg tegen niemand in het bijzonder dat ik persweeën heb. De portier die toevallig buiten aan het roken is, ziet wat er aan de hand is en gaat meteen een rolstoel halen. De verloskundige roept hem nog achterna dat ie vlug moet zijn. Hij komt terug met de rolstoel en hij raced naar binnen met mij in dat ding de verloskamer binnen. Ik ga meteen op bed liggen omdat ik bijna voor 100% zeker weet dat ik volledige ontsluiting heb. Als de verloskundige gaat kijken zie ik aan haar gezicht dat ik gelijk heb. Ze zegt dat ze eerst de vliezen gaat breken. Ze kan er geloof ik niet zo goed bij maar op eens voel ik het vruchtwater langs mijn benen stromen. Op hetzelfde moment zegt de verloskundige dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept. Ik voel een perswee opkomen en ze zegt dat ik gelijk mag gaan persen. Na 1 keer persen staat het hoofdje al, ik wil nog een keer persen maar dan zegt de verloskundige in een keer resoluut dat ik moet stoppen. De baby heeft de navelstreng heel strak om het nekje zitten. Zo strak zelfs dat ze meteen de navelstreng moet doorknippen. Binnen een paar seconden is de navelstreng doorgeknipt maar voor mijn gevoel duurt het uren. Bij de volgende perswee wordt ze helemaal geboren, ons meisje Evy! het is kwart voor 4. Even wordt ze op mijn buik gelegd en hoor ik een klein kreetje, maar de verloskundige neemt haar gelijk weer mee. Ik ben zo beduusd door de snelheid van de bevalling dat ik niet eens door heb waarom ze gelijk wordt meegenomen. In de tussentijd is Nadine binnen gekomen. Ze blijkt al 5 minuten voor de deur hebben gestaan maar ze wist niet zeker of ik wel degene was die in deze verloskamer lag. Ze heeft de bevalling dus niet meegemaakt. Ze zijn nog steeds met Evy bezig. Tonny en ik kijken elkaar aan en we weten niet wat er aan de hand is. Mijn zusje loopt naar ze toe en kijkt wat ze aan het doen zijn. Evy wordt uitgezogen en krijgt een beetje zuurstof. Er schiet van alles door me heen, maar ik voel me vooral machteloos. Machteloos omdat ik op dat bed lig en nergens heen kan. Ik kan mijn kleine meisje niet helpen. Ik heb haar niet eens fatsoenlijk kunnen knuffelen. Nadine vraagt hoeveel ze weegt en hoe lang ze is. Dan besef ik dat ik dat nog niet eens weet. Ik weet niet eens of ze al gewogen en gemeten is. Er komt ondertussen iemand aan mijn bed die bloed uit de navelstreng afneemt. Dan besef ik ook ineens dat Tonny de navelstreng niet eens heeft kunnen doorknippen.
Ik hoor de verloskundige en de verpleegkundige op de achtergrond praten en ik vang het woord couveuze op. Later komt er een kinderarts bij die Evy helemaal nakijkt. Dan krijg ik te horen dat Evy helemaal versufd is door de snelheid van de bevalling en het feit dat ze de navelstreng zo strak om haar nekje had zitten en dat ze in het vruchtwater heeft gepoept, werken ook niet echt mee. De kinderarts zegt dat ie gaat overleggen of ze hier bij mag blijven of dat ze naar boven naar de kinderafdeling moet. Ik krijg een spuit van de verpleegkundige om mijn baarmoeder samen te laten trekken. En vrij snel daarna komt de placenta er uit. Ik moet alleen gehecht worden want door de snelheid van de bevalling ben ik ingescheurd.
Inmiddels is Evy al een beetje bijgekomen en wordt ze gewogen, gemeten en aangekleed. Daarna wordt ze snel in een wiegje gelegd met 2 kruiken omdat ze een beetje ondertemp heeft. Even later komt de kinderarts terug en vertelt dat Evy gewoon lekker bij ons mag blijven en dat ze in de ochtend nog een keer nagekeken wordt en als dan alles goed is, mogen we naar huis. Gelukkig begint ons kleine meisje steeds beter te reageren en stroomt de opluchting door me heen. Ik vraag of ik mag gaan douchen. Onder de douche besef ik nog niet helemaal dat ik ben bevallen, ook al is mijn buik ineens een stuk platter. Mijn zusje komt me helpen met aankleden, en even later lig ik fris gewassen in een schone pyama in bed. De verloskundige is inmiddels klaar met de administratie, en zegt dat ze wel verwacht dat we vandaag weer naar huis mogen. Ze zegt dat ze morgen bij ons thuis komt kijken. Omdat de kraamafdeling boven vol ligt, mogen we op de verloskamers blijven. Zo hebben we een grote kamer voor ons zelf alleen om even lekker bij te komen. Mijn zusje gaat met mij nog even naar buiten om een sigaretje te roken. Daar kom ik de zeer verbaasde portier tegen die mij de verloskamer ingeduwd heeft. Zo dat was echt een turbobevalling zeg!
Eenmaal terug op de kamer mag ik Evy haar eerste flesje geven. Ze heeft er zo te zien geen enkele moeite mee en in een mum van tijd heeft ze 15cc op terwijl ze eigenlijk maar 10 mag hebben. Als mijn zusje naar huis is, komt Tonny naast me liggen en samen kijken we naar ons kleine meisje. Tegen half 8 komt de kinderarts weer terug en kijkt Evy nog een keer helemaal na. Daarna zegt hij dat we naar huis toe mogen!!!
Eerst krijgen we nog ontbijt en nog belangrijker koffie, en ondertussen belt Tonny de kraamzorg op dat we naar huis mogen. Ze beloven dat om 10.00 de kraamverzorgende bij ons aan de deur staat.
Om half 9 gaan we lekker naar huis en halen we meteen Thomaz weer op. Dit was een uitgebreid verhaal over mijn zeer korte stortbevalling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten