Geschreven op 7 juli 2009
Zomerdagen. Dagen om naar het zwembad te gaan. Ik besloot om ook een dagje te gaan. Normaal ben ik niet zo’n type die bij het zwembad gaat liggen. Ik heb dan het gevoel alsof ik over een mierenhoop van mensen heen moet klimmen voordat ik het water kan bereiken… Maar ik dacht dat het wel een keer leuk zou zijn voor Thomaz dus vooruit dan maar. We gingen naar zo’n zwemmeer. Eenmaal aangekomen krioelde het er van de moeders plus kinderen dus tja.. het zal wel pedagogisch verantwoord zijn zo’n dagje zwembad.
En als ik sommige moeders met hun kroost zie dan vraag ik mezelf af hoe ze het toch doen… Ik zie schone onberispelijk geklede kinderen lopen in de speeltuin terwijl ik zojuist in de auto nog een verdwaalde en half gesmolten smartie uit de haren van mijn zoon heb zitten pulken. Zongebruinde moeders roepen hun kids bij zich om ze vervolgens opnieuw in te smeren met zonnebrandcrème terwijl ik lijkbleek zie omdat ik niet eens de tijd heb met twee kinderen om in de zon te zitten om bruin te worden of zelfs maar te verbranden… Ik heb het idee dat sommige kinderen wel geadopteerd moeten zijn want hoe kunnen die moeders zo’n strakke buik houden terwijl de mijne er afgeleefd uit ziet na twee zwangerschappen terwijl ik toch ruim 15 kilo ben afgevallen? Zelfs Sonja Bakker kan naar mijn idee niet zulke wonderen verrichten… Ik zie kinderen die rustig zitten te spelen op het strand met een emmertje en schepje terwijl ik mijn spartelende en inmiddels krijsende zoon onder mijn armen heb omdat hij het er niet mee eens is dat we het water even uitgaan. Als ik Thomaz aan het duwen ben op de schommel hoor ik twee moeders praten. De één vertelt tegen de ander dat ze een cursus stressmanagement aan het volgen is. Stressmanagement? Zo’n cursus kan ik ook wel gebruiken… alleen krijg ik al stress van het woordje management dus bij nader inzien lijkt het me niet zo’n goed plan. Daarna hebben ze het over het nieuwe macrobiotische dieet wat ze aan het volgen zijn. Macrobiotisch?? Zou dat het geheim zijn achter die strakke buiken??? De kinderen eten uiteraard ook macrobiotisch mee en ze vinden het zoooo lekker!!! Wow! Wat is het geheim daar achter? Thomaz zit namelijk in de alles-wat –ik-niet-ken-eet-ik-niet-en-wat-ik-wel-ken-daar-heb-ik-ook-geen-zin-in-fase. De enige manier om hem te laten eten zou zijn dat ik hem vast zou moeten binden op een stoel, zijn neus dicht moet knijpen en dan het voedsel bij hem naar binnen moet werken. Maar dat leek me nou niet echt pedagogisch verantwoord dus dat idee heb ik maar laten varen….
Aan het eind van de middag ben ik helemaal uitgeput, voel ik overal het vieze zand kriebelen en ben ik helemaal bezweet, terwijl de rest van de moeders er nog fris en fruitig uit zien. Leuk zo’n dagje zwembad! Ik ben vergeten om aan één van die moeders het telefoonnummer te vragen van de opvoedcursus die ze gevolgd moeten hebben. Daar was ik eigenlijk toch wel heel benieuwd naar…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten