Geschreven op 16 januari 2010
Ik heb twee kinderen, een jongen en meisje. “Meer keus is er niet.”, “Een koningskoppel” en “Nu heb je van alles wat.” wordt er regelmatig tegen mij gezegd. Ja, dat is ook wel zo maar op één of andere manier dacht ik vroeger altijd dat als ik later kinderen zou krijgen dat het dan jongens zouden zijn. Hoe ik daar bij kwam? Geen idee… Maar in mijn meisjesdromen waarin ik altijd al moeder wilde worden kwamen alleen maar zonen voor en geen dochters; dat ik ooit misschien wel eens moeder zou kunnen worden van een dochter kwam totaal niet in mij op. Toen ik tijdens mijn eerste zwangerschap te horen kreeg dat we een jongetje zouden krijgen vond ik dat bijna vanzelfsprekend. Toen ik dat op mijn werk vertelde, zei een collega: “Ik vind jou ook echt een jongensmama.” Aangezien ik op dat moment wel zwanger was maar nog geen moeder vroeg ik me af hoe zij dat nou zou kunnen weten.
Toen ik zwanger was van Evy voelde het vanaf het begin helemaal anders. Ik wist bijna zeker dat we een meisje zouden gaan krijgen en toen de twintig weken echo dit ook bevestigde was ik ook niet totaal verrast. Hoewel ik me eerst nooit voor kon stellen dat ik ooit een dochter zou kunnen krijgen was ik er nu helemaal gelukkig mee. Toen Evy werd geboren en de verloskundige het geslacht van de pasgeborene aan me mededeelde was het eerste wat ik zei: “Ja, dat wist ik al.” Als het alsnog een jongen was geweest zou het ook wel heel erg sneu geweest zijn om hem het roze pakje waarop “It’s a girl!” stond aan te trekken… Ja, dat is ook nog zoiets. Tijdens de kraamtijd kreeg ik, of beter gezegd Evy, een totale overkill aan roze. Roze is totaal niet mijn kleur maar als je een dochter hebt gekregen schijnt ineens alles in het roze te moeten. Beschuit met roze muisjes is tot daar aan toe, maar ik kwam om in de roze slingers, roze kaarten, roze kleertjes, roze spuugdoekjes, roze spenen, roze flesjes en nog veel meer roze voorwerpen variërend van bruikbaar tot totaal niet bruikbaar, en het meeste was dan in de knalroze variant. Juist, die kleurtint die gewoon zeer doet aan je ogen als je er te lang naar kijkt…
Ik vind het echt superleuk hoor een dochter maar nu Evy wat ouder wordt loop ik tegen een praktisch probleem aan: haar haren… Ik ben waarschijnlijk één van de weinige moeders die het niet erg vindt dat haar dochter tot haar tweede jaar aan toe praktisch kaal is geweest. Ik kan er namelijk helemaal niets mee. Nu Evy een behoorlijk (krullende) haardos begint te krijgen zal ik er toch wel iets mee gaan moeten en als ik dan moeders zie lopen waarvan de dochters leuke staartjes, prachtige vlechtjes, knotjes en soms ware kunstwerken in hun haren hebben, symmetrisch ook nog…, dan denk ik: “Jeetje, hoe krijgen ze dat nou voor elkaar?” Even voor de beeldvorming: Mijn moeder heeft tot mijn twaalfde mijn haren moeten doen omdat ik het zelf gewoon niet voor elkaar kreeg en toen ik de leeftijd kreeg waarop ik zelf iets over mijn haren te zeggen had, heb ik ze heel snel kort laten knippen… Van de week had ik het dan eindelijk voor elkaar. Met heel veel moeite waarbij het zweet op mijn rug stond had ik twee staartjes in de haren van mijn dochter gefabriceerd, bijna symmetrisch nog wel… waarop Evy’s droge commentaar was: “Nee mama, nie mooi.”, en ze de staartjes in kwestie die mij bloed, zweet en tranen hadden gekost er binnen twee seconden eruit rukte… *Zucht* Evy bedankt voor je zeer kritische analyse… Ik heb nu maar een haarband gekocht om de mooie blonde krullen van mijn dochter in bedwang te houden en wie weet of ik de kunst van het staartjes maken en haren vlechten ooit nog onder de knie ga krijgen en, misschien wel net zo belangrijk, of mijn dochter het daar ook mee eens is
Geen opmerkingen:
Een reactie posten