Een paar weken geleden is Thomaz 3 jaar geworden. Het is een heel lief maar eigenwijs mannetje, heel ondeugend maar vol humor. Gisteren was hij aan het kleien en hij kwam naar me toe met de vraag, Mama wil jij voor mij een magnetron kleien? Een magnetron??? Hoe komt ie erop? Het eerste wat ik zei was Jezus hey... Waarop mijn zoon heel adrem antwoordde neeee, mama een magnetron! Ja praten kan meneer als de beste. Toen hij anderhalf was, begon hij al zinnen te praten. En nu hij 3 jaar is, loopt hij nog steeds ruimschoots voor op zijn leeftijdsgenootjes.
Twee weken geleden moest hij voor de controle van 3 jaar naar het consultatiebureau. Tegenwoordig krijgen ze met 3 jaar al voor de eerste keer de ogentest. Nou daar was hij voor 'geslaagd'. Maar denk nou maar niet dat je er dan bent want de kids krijgen nog meer testjes... Zo moest Thomaz een rechte lijn tekenen. Thomaz vindt tekenen leuk, maar een rechte lijn? No way! Hij maakt er liever een soort Picasso van. En hij moest vier blokjes naast elkaar zetten en het vijfde blokje moest daar bovenop. Ook dat ging niet lukken. Misschien had hij er geen zin in, wat ik me overigens heel goed kan voorstellen, maar als hij het ruimtelijk inzicht van zijn moeder heeft dan gaan al die testjes zowiezo finaal de mist in.
Ik heb namelijk helemaal geen ruimtelijk inzicht. Rekenen kan ik ook niet. Getallen blijven bij mij gewoon niet hangen. Ik kan mijn eigen telefoonnummer niet eens onthouden. Getallen zijn absolute gegevens maar voor mij zijn ze net zo abstract als bijvoorbeeld gevoelens. Pipi Langkous kan er tenminste nog een liedje over zingen, maar zelfs dat zou voor mij nog teveel gevraagd zijn. Op de basisschool hebben ze me door middel van bijles nog enige basisbeginselen getallen proberen bij te brengen maar ze kwamen er al heel snel achter dat dat verspilde moeite was. Taal was ik dan wel weer heel goed in. Ik haalde altijd een 10 voor het dictee, als ze tenminste mijn handschrift konden lezen... We moesten aan elkaar en met vulpen schrijven en aangezien ik hardnekkig mijn pen verkeerd bleef vasthouden en ik motorisch nou eenmaal geen ster ben, resulteerde dat in een soort onleesbaar doktershandschrift en heel veel blauwe vlekken. Mijn handen zaten altijd onder de inkt. Toen ik op de middelbare school kwam en we ons eigen handschrift mochten gaan ontwikkelen en we niet meer met vulpen hoefden te schrijven, ging er een wereld voor me open! Sindsdien heb ik geen vulpen meer aangeraakt. Ik vervloek die dingen! Mijn handschrift is inmiddels leesbaar, hoewel ik nog steeds mijn pen verkeerd vasthoud.
Toen ik getest werd op Autisme, kreeg ik uiteraard ook een IQ-test. Daar scoorde ik verbaal (het redeneren in woorden of woordsymbolen) heel hoog op. Performaal (het gedeelte waarin je handelend optreedt, zonder taalkundige ondersteuning) scoorde ik heel laag op. Een disharmonisch model noemen ze dat in de psychologie. En tja, daar heb je het al. De verklaring waardoor ik toch netjes mijn Havodiploma heb kunnen halen (wel zonder wiskunde uiteraard
). Ik ben heel goed in staat om met mijn goed ontwikkelde verbale kant mijn uitermate slechte performale kant op te vangen. Daardoor kan ik eigenlijk gewoon alles doen wat een ander ook kan, mits het niet te gecompliceerd wordt natuurlijk. Want dan val ik door de mand. Om even terug te komen op Thomaz. Ik moet over anderhalve week terug komen op het consultatiebureau met hem, zodat ze de eerder genoemde testjes weer opnieuw kunnen afleggen. Misschien heeft hij er weer geen zin in. Maar misschien heeft hij het gewoon niet in zich en lijkt hij gewoon heel erg op zijn moeder. Wie weet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten