woensdag 19 december 2012

Tja, noem mij maar lui

Geschreven op 14 maart 2009

Oke, ik zal het maar eerlijk zeggen. Ik ben een actief of beter gezegd niet actief sporthater pur sang. Een trauma wat waarschijnlijk is voortgekomen uit gym op school. HET vak wat ik al haat sinds mijn zesde jaar en wat ik een jaar of 10 later regelrecht vervloekte. Want anders dan wiskunde kon ik lichamelijke opvoeding (welke idioot heeft die term ooit verzonnen???) niet laten vallen. Ik haat het aanzicht van naar zweetvoeten ruikende gymzalen…

Teamsporten vind ik al helemaal vreselijk. Ik krijg het al spaans benauwd als ik er naar kijk, laat staan als ik er aan mee moet doen. Op de basisschool mochten er altijd zelf twee kinderen kiezen wie er in hun team mocht komen. Het lijkt me vrij overbodig om te melden dat ik altijd als laatste gekozen werd, maar ik doe het toch maar even. Nou was ik motorisch ook echt geen ster, maar om ruim zes jaar lag twee keer per week als laatste gekozen te worden is op z’n minst niet goed voor je zelfvertrouwen. En ik kan op één hand tellen hoe vaak ik daadwerkelijk die vervloekte bal in mijn handen heb gehad. Ik onderging gym op een gegeven moment gelaten als een dier dat onderweg is naar een slachthuis. Om eerlijk te zijn, ik werd gewoon vreselijk gepest op school en gym was een uitermate geschikt vak om mij nog eens tien keer in het kwadraat te vernederen.

Op de middelbare school was ik expert om smoezen te verzinnen om niet mee te hoeven doen aan de mij zo gehate gymlessen. Nog erger waren de sportdagen… Een uurtje was voor mij al een marteling. Maar een dag??? Dat is de ware hel op aarde!!! Mijn gymleraar had een hekel aan mij en hij stak dat nou niet echt onder stoelen of banken. Nou was dat gevoel ook helemaal wederzijds. Het was zo’n man die zich het niet voor kon stellen dat er ooit iemand een hekel aan sport zou kunnen hebben. Ik was het levende bewijs dat dat dus wel kon en dat kon hij dus niet hebben. Mijn zusje had later ook gym van hem en hij zei regelmatig tegen haar, Jij bent al net zo lui als je zus…. Lui? Ja ach, dat hebben al meerdere mensen over mij gezegd en ik kon er niet wakker om liggen. Ben overigens wel benieuwd of hij hetzelfde over mij gezegd zou hebben als ik de diagnose Asperger ruim 10 jaar eerder had gekregen.

Het enige waar ik dan wel weer goed in was, was hardlopen. Ik haalde daar altijd de beste cijfers in. Nou komt er in hardlopen geen bal voor dus dat was wel weer een voordeel. Zo kwam het dan toch nog wel eens voor dat ik een voldoende voor gym op mijn rapport had. Behalve dan voor motivatie…

Tegenwoordig hoef je mij nog steeds echt niet te vragen om voor mijn plezier mee te doen aan een volleybalwedstrijd bijvoorbeeld. Daar doe je mij dus absoluut geen plezier mee. Om eerlijk te zijn kijk ik er liever niet eens naar. Je mag me lui noemen, ik noem het zelf liever niet actief. Die energie steek ik liever in andere zaken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten