Winkelhindernissen

Geschreven op 19 februari 2010

Hoewel ik in een dorp woon, hebben we hier een ruime keus aan supermarkten. Een Aldi, Lidl, Albert Heijn, Em-Té en tot voor kort hadden we hier ook een Super de Boer. Ik ben nogal een gewoontemens dus ik ging eigenlijk vrijwel altijd naar de Super de Boer voor mijn boodschappen. Daar wist ik tenminste waar alles stond, zat er enige logica tussen de schappen en stonden er nooit ellenlange wachtrijen bij de kassa. Dit was een winkel naar mijn hart en daar kon ik mijn boodschappenmissie naar hartenlust uitvoeren, namelijk: vooraan beginnen, alle benodigdheden zo snel mogelijk in mijn geleende appelgroene boodschappenmandje dumpen, aansluiten bij de kassa, afrekenen en dan binnen tien minuten weer buiten staan.

Maar dit is allemaal verleden tijd want ze zijn momenteel mijn oude vertrouwde Super de Boer om aan het bouwen tot een Jumbo. Ik moet nu voor mijn boodschappen uitwijken naar een andere supermarkt. Bij de Aldi en Lidl hebben ze veel maar niet alles, de Albert Heijn zit te ver weg dus dan blijft alleen de Em-Té nog over en die winkel staat absoluut met stip op de laatste plaats in mijn supermarkt top 10. Ik geef hieronder diverse redenen waarom…

Bij binnenkomst struikel ik al over de rollators. Ik ben van mening dat er een samenscholingsverbod moet worden ingevoerd voor de eigenaren van deze rollende stukken ijzer. Ze hebben namelijk de neiging om een complete gang te blokkeren en dan met elkaar de nieuwste roddels uit te wisselen over de medebewoners van het bejaardenhuis een paar honderd meter verderop. Gek eigenlijk dat ze mij niet horen als ik vraag of ik er even langs mag, dat ik die vraag een keer of vijf moet herhalen terwijl ze geen moeite hebben om te horen wie er onlangs zijn kunstgebit heeft verloren… Zouden die ultra moderne gehoorapparaten van tegenwoordig daar op ingesteld zijn? Als er gehoorapparaten bestaan die alleen de hoognodige info doorlaten en alle irritante alledaagse geluiden buitensluiten, ga ik vanmiddag nog even googlen waar ik deze gadget kan kopen… Inmiddels ben ik al twintig minuten verder en sta ik nog steeds bij de groenteafdeling. Met mijn boodschappenmissie had ik inmiddels alweer buiten kunnen staan, of beter, alweer thuis kunnen zijn. Voorlopig zit ik hier nog vast in deze Supermarkt from Hell… Nadat ik tien minuten in de rij heb gestaan om een zak aardappelen te kunnen bemachtigen, ben ik aanbeland bij de vleesafdeling. Ik heb alleen maar kipfilet nodig maar iemand voor mij pakt net het laatste pakje en mijn humeur is inmiddels nog verder gedaald dan de temperatuur van de koeling van de vleesafdeling. Als ik verder tussen de rollators door slalom naar de broodafdeling, stuit ik daar op een door winkelwagentjes opgeworpen blokkade. Er zijn namelijk ook mensen die hun winkelwagentje ergens in de winkel neerzetten, het liefst zo dat er helemaal niemand meer langs kan, en dan uitgebreid op hun dooie gemak door de winkel heen struinen en af en toe terugkomen bij het winkelwagentje om daar dan hun benodigdheden in alfabetische volgorde sorterend in te leggen. Inmiddels ben ik gearriveerd bij het eindpunt: de kassa. Nou ja, ik sta er nog zo’n meter of twintig vandaan. Er hangt nog net geen bordje boven mijn hoofd met: Uw wachttijd vanaf hier bedraagt 60 minuten… Als je denkt dat je er dan bent dan heb je het mis. Ik heb sowieso al de neiging om de verkeerde kassa uit te kiezen. Ik kies namelijk altijd de kassa waarbij je het langst staat te wachten, hoe kort of hoe lang de rij ook mag zijn. Ik noem het altijd mijn kassakarma… Een paar rollators hebben voor gekropen onder het mom van “Ik heb maar 1 ding en ik ben oud dus ik mag voor en het kan me niet schelen hoelang jij al staat te wachten.” De caissière moet aan deze mensen in drievoud de nieuwste supermarktactie uitleggen, omdat ze het niet begrijpen, het niet willen begrijpen, hun gehoorapparaten ook daar niet op ingesteld zijn of een combinatie van deze drie redenen. Ze betalen met losgeld en eer dat ze alle 5, 10 en 20 eurocenten uitgeteld hebben zijn we ook weer een minuut of twintig verder… Als ik dan aan de beurt ben, is er geen plek meer voor mijn boodschappen omdat de degene voor mij haar boodschappen op haar dooie gemak aan het inpakken is en ik haast acrobatische toeren moet doen om mijn boodschappen in een plastic tasje te krijgen en tegelijkertijd mijn pincode in moet toetsen… Na 1 uur en twintig minuten sta ik buiten en heb het gevoel alsof ik de Mount Everest heb beklommen in plaats van een paar kleine boodschappen te doen.

Over een week opent de Jumbo hier haar deuren voor het winkelend publiek. Het zal mij benieuwen. Ik denk dat ik in de tussentijd maar online ga shoppen voor mijn dagelijkse boodschappen.