Zwemles

Geschreven op 29 april 2009

Achter de wolken schijnt de zon. Terwijl dit besef langzaam tot haar doordringt, dringt het nu ook luid en duidelijk tot haar door dat ze zich momenteel beter voelt dan ooit. En juist op dat moment heeft ze gewacht. Ze pakt een pen en haar schrijfblok, gaat aan tafel zitten en begint te schrijven:

Beste badmeester,

Toen ik je leerde kennen was ik jong en onervaren. Ik had nog heel veel te leren zoals iedereen op mijn leeftijd. Jij had zoveel verwachtingen van mij…. Maar je kwam er al snel achter dat ik jouw verwachtingen niet waar kon maken. Toch heb je me door laten zweten, zwoegen. Jij hebt me in het diepe gegooid van je eigen zwembad terwijl ik niet goed kon zwemmen .Je hebt me laten spartelen totdat ik bijna verdronk. Iedere keer ging ik kopje onder en kwam proestend boven. Iedereen zwom me hard voor bij, en ik? Ik kwam niet vooruit en er was niemand en dan ook helemaal niemand die me wilde leren zwemmen. Het werd als iets vanzelfsprekends gezien, maar ik kon de juiste slagen niet maken. En toen kwam het moment dat ik helemaal niet meer boven water kwam.. En zelfs toen kwam je me niet uit het water halen. Nee… ik heb me met het laatste beetje kracht dat ik nog in mijn lichaam had uit jouw zwembad gesleept. En toen ik hoestend en proestend op het droge lag, kwam jij me vertellen dat ik heel snel weer het water in moest omdat anders het zwembad voor mij voorgoed gesloten zou zijn. En zelfs toen heb ik het nog een keer geprobeerd, maar zodra ik merkte dat ik het zwemmen nooit goed onder de knie zou krijgen ben ik snel weer het water uit gegaan. En toen hield je je wel aan je woord. Je sloot het zwembad voorgoed voor mij. Het kon me weinig schelen want ik was niet van plan om ooit nog maar een voet in het water te zetten.

Waarom heb je me bijna laten verdrinken? Waarom heb je nooit gekeken waarom ik niet kon zwemmen. Waarom heb je nooit gewoon maar even gevraagd hoe het met me ging?

Er is een tijd geweest dat ik nooit meer wilde leren zwemmen. Alleen de herinneringen aan het water deden me al pijn. Maar ik kan je vertellen dat ik heb leren zwemmen! Ik zwem alleen met een andere slag, maar dat maakt me er niet minder snel om. Het duurde even voordat ik de slag te pakken had. Ik heb geoefend op het droge en ben daarna niet meteen het diepe in gesprongen. Ik heb geleerd dat jouw vanzelfsprekendheid niet de vanzelfsprekendheid van iedereen is. Er zijn namelijk mensen die de moeite hebben genomen om me te leren zwemmen, en die mensen hebben mij geholpen om alles wat jij hebt afgebroken samen met mij weer op te bouwen.

En waarom schrijf ik deze brief? Sowieso om te laten weten dat ik niet verdronken ben. Misschien ook wel om te laten zien dat mensen die met een andere slag zwemmen dan jouw vanzelfsprekende slag net zo snel vooruit kunnen komen, misschien nog wel sneller. Als je ze maar de kans geeft.

Groeten,

Een bijna verdronken zwemleerlinge