zondag 26 januari 2014

Therapeutisch

Zondagochtend... Er hangt een spanning op de afdeling. Een broeierige sfeer. Dat voel ik al als ik nog in bed lig, maar als ik om half 10 uit mijn bed kom, zie ik het ook om mij heen. Er lopen veel verpleegkundigen rond, en er is ook iemand van de beveiliging aanwezig. Van de gemoedelijke sfeer die hier normaal gesproken hangt, is niets meer aanwezig.

Sfeer en de gemoedstoestand van personen voel ik haarfijn aan. Het is alsof ik overal voelsprieten heb. Hooggevoeligheid is iets waar veel mensen met autisme "last" van hebben. Last, omdat veel mensen niet weten hoe ze daarmee om moeten gaan en die prikkels keihard binnenkomen. Ik heb er soms ook last van en dan word ik onrustig. Maar ik probeer er ook vaak wat mee te doen. Ik toets vaak of wat ik voel ook echt waar is. Als er iemand niet lekker in zijn of haar vel zit en ik merk dat, vraag ik of diegene zich niet goed voelt, en dan maak ik vaak een praatje. Ik kan mij goed inleven in anderen. Empathie is mij niet vreemd. Een medewerker bij het Fact team merkte dat op en vond dat niet bij mijn autisme passen, maar zoals ik in mijn vorige blog al zei, bijna iedereen met autisme heeft empathisch vermogen; alleen weet niet iedereen hoe hij of zij ermee om moet gaan. Veel mensen (ook mensen waarvan ik het nooit verwacht had) vertellen mij dingen in vertrouwen. Ik straal blijkbaar vertrouwen en rust uit, waar mensen zich bij op hun gemak voelen.

Als je bijna 24 uur per dag in een groep leeft met mensen met psychiatrische klachten, ontkom je er niet aan dat het soms erg onrustig is. Wat mij opvalt is dat de sfeer zomaar van het één op het andere moment kan omslaan. Zo zitten we gisterenavond nog heel hard te lachen met z'n allen, draait de sfeer het volgende moment helemaal om doordat een cliënt door het lint gaat. In tegenstelling tot wat sommige mensen denken, komt dat hier niet zo heel vaak voor. Over het algemeen is het vrij rustig in de groep, maar met twaalf mensen in een groep ontkom je er niet aan dat er soms wat gebeurt. Twaalf mensen, twaalf verschillende karakters, twaalf verschillende soorten gevoelens en twaalf verschillende ziektebeelden. Dan ontkom je er niet aan dat het soms botst.

In mijn vorige blog had ik het over ervaringsdeskundigheid. Er wordt om mij heen gezegd dat ik mijn ervaringsdeskundigheid nu al inzet op de afdeling. Dat werkt voor mij heel therapeutisch omdat ik mij dan richt op de dingen die wel goed gaan, in plaats van de dingen die er niet goed gaan. Het is heel fijn dat deze afdeling ook kijkt naar de dingen die wel goed gaan. Ik heb morgen een gesprek in Tilburg over de cursus "werken met eigen ervaring" die in april gaat starten. Misschien dat ik mag gaan deelnemen aan deze cursus dus ik ben heel benieuwd. 

Ik heb deze blog geschreven omdat ik mij moet richten op de dingen die wel goed gaan, dus het schrijven van deze blog werkte voor mij ook therapeutisch.

zaterdag 18 januari 2014

Ervaringsdeskundige

Het is zaterdagochtend, bijna elf uur. Het is rustig op de afdeling. Het ontbijt is niet stipt om half negen, maar je kan in de loop van de ochtend gewoon een boterham maken. Ik zit met een paar mensen aan tafel. Een meisje dat op haar telefoon een aflevering van GTST terug aan het kijken is, een verpleegkundige die de puzzel uit de zaterdagkrant aan het maken is en een vrouw die aan het ontbijten is maar tegelijkertijd haar ingenieuze businessplan in elkaar zet.

Ik zit graag met mensen aan tafel. Hoewel ik in de huiskamer meer prikkels binnenkrijg dan alleen 
in mijn kamer, wil ik graag mensen om mij heen hebben. Dat leidt mij af van mijn eigen problemen en ik vind het interessant om te horen wat er in het hoofd van een ander omgaat. Niet dat het altijd ter sprake komt, maar toch nog regelmatig want je zit hier toch niet voor niets.

Ik roep eigenlijk al jaren dat ik ervaringsdeskundige wil worden. Mijn ambulant behandelaar opperde dat ook nog een paar maanden geleden. En nu ik ben opgenomen, krijg ik dat van alle kanten terug te horen. Een verpleegkundige was een paar dagen geleden heel blij dat ik iets wat zij wilde vertellen, kon verwoorden naar de groep. Wat haar niet lukte, lukte mij wel. Er werd naar mij geluisterd. Nu ben ik in wezen al ervaringsdeskundige door mijn ervaringen te delen door middel van mijn weblog, maar ik merk dat ik het contact met cliënten toch heel erg leuk vind. Ook al ben ik zelf cliënt, of misschien juist wel doordat ik zelf ook cliënt ben. Ik denk dat daar juist mijn kracht ligt.

Ze zeggen wel eens dat mensen met autisme geen empathie kunnen tonen. Ik bestrijd dat altijd. Mensen met autisme hebben wel degelijk empathisch vermogen. Ze weten alleen niet altijd hoe ze dat in kunnen zetten. Ik heb dat de afgelopen jaren wel geleerd, met vallen en opstaan. Dat, samen met mijn ervaringen in de psychiatrie en mijn eigen achtergrond in de gezondheidszorg maakt dat ik misschien toch wel een goede ervaringsdeskundige zou kunnen worden.

Ik ben nu nog bezig met mijn eigen herstel, maar de psycholoog zei dat ik me alvast kon verdiepen in ervaringsdeskundigheid. Juist omdat ik dan bezig ben met de dingen die wel goed gaan in plaats van wat er niet goed gaat. Elke woensdag is er een inloopmiddag van het FACT team (mijn ambulant behandelteam) dat gerund wordt door ervaringsdeskundigen. Van hen leer ik ook iedere keer wat bij. Een van hen gaat mijn weblog nu ook gebruiken voor haar opleiding, en dat zie ik ook als compliment. En zoals mijn psycholoog zei: "Elk compliment is een cadeautje dat je moet uitpakken." 

Het is inmiddels bijna twaalf uur. Mijn blog is bijna klaar. Ik denk dat de verpleegkundige die hier net aan het puzzelen was, nu zit te rapporteren of whatsappen op kantoor. Ik vraag me namelijk nog steeds af wat de verpleging de hele dag op kantoor doet. Als ervaringsdeskundige zou ik het in ieder geval heel anders aanpakken. 

zaterdag 11 januari 2014

Wachten

Tijd... Dat heb je eigenlijk teveel als je opgenomen bent. Een opname bestaat voornamelijk uit wachten. Wachten op het ontbijt, wachten op de lunch en wachten op het avondeten. Daar tussenin wacht je op medicatie, op gesprekken met de verpleging, psycholoog of met de psychiater. Je wacht op activiteiten die er worden aangeboden vanuit het dagprogramma, en het is geen uitzondering op de regel dat zo'n activiteit op het laatste moment wordt afgezegd. Daar zit je dan, met nog meer tijd... 's Avonds wacht je tot het tijd is om naar bed te gaan, en 's ochtends wacht je totdat de huiskamer open gaat omdat je door slapeloosheid op de meest onmenselijke tijden wakker wordt. Het belangrijkste is wachten totdat je jezelf weer beter gaat voelen.

Ik ben nu bijna vier weken opgenomen en ik wacht nog steeds. Gelukkig ben ik niet de enige die moet wachten, en doordat je met elkaar moet wachten, schept dat toch een band. Op een gesloten afdeling ben je op elkaar aangewezen en dat maakt toch dat sommige mensen een speciaal plekje krijgen in je hart. Neem nou de Thaise vrouw, die hier al een jaar opgenomen is. Staat altijd voor een ander klaar, beheert en beheerst de keuken en is altijd bezig met opruimen en zorgen dat iedereen genoeg te drinken heeft. Ze is bovenal heel lief. Aanstaande woensdag gaat ze definitief met ontslag en dat gun ik haar van harte, maar ik zal haar missen, en ik zal niet de enige zijn hier op de afdeling. Of die vrouw uit Tilburg die op tweede kerstdag met een IBS (InBewaringStelling) is binnengebracht. Ze wilde dood, maar na een paar dagen op de afdeling zag ze toch nog wel de kanten van het leven in waarvoor ze wilde vechten. In die paar dagen hebben wij hele gesprekken gevoerd en was er een klik tussen ons. Toen na een aantal dagen de rechter kwam die de IBS moest bekrachtigen, was ze sterk genoeg om aan te geven waarom ze door wilde gaan met haar leven en mocht ze naar huis. 

Alle mensen die hier op de afdeling verblijven, zitten in een crisis waardoor ze opgenomen moeten worden. De meeste mensen zijn gediagnosticeerd met een psychiatrische stoornis. Maar we mogen misschien dan wel een stempeltje hebben en het kan misschien dan niet zo goed gaan, we blijven gewoon mensen. We maken hier gewone dingen mee die we in de buitenwereld ook mee zouden kunnen maken. Er zit alleen een laagje veiligheid omheen omdat de afdeling afgesloten is. En gesloten is ook maar relatief, want op een gegeven moment heb je genoeg vrijheden om zelfstandig naar buiten te kunnen mogen.

En ik? Ik wacht nog steeds. Maar ik weet zeker dat mijn wachten op een dag beloond gaat worden.




woensdag 1 januari 2014

2013, een bewogen jaar

Vandaag hebben we het nieuwe jaar ingeluid. Een jaar waar ik erg tegenop zie omdat het op dit moment niet goed met me gaat, en ik nu door de bomen het bos niet meer zie. 

Ik kijk terug op een bewogen 2013. Een jaar waarin ik met mijn weblog de publiciteit heb opgezocht, in het Brabants Dagblad, Libelle en Mijn Geheim heb gestaan en mijn verhaal als ervaringsdeskundige heb verteld bij Café Einstein (een initiatief van MEE en het RIBW). Een jaar waarin ik mijn jubileum vierde dat ik al een jaar stabiel was. En ik heb het bijna twee jaar volgehouden. Maar door een samenloop van omstandigheden kreeg ik net voor de kerst zo'n terugval dat een opname noodzakelijk was. 

In de situatie waarin ik nu zit, is het moeilijk om terug te kijken naar de momenten waarin het wel goed ging, maar die momenten waren 2013 zeker aanwezig. Bij mijn laatste behandelplanoverleg werd er zelfs gesproken over sluiting van mijn dossier bij de GGZ en dat ik mijn depot in de toekomst zou kunnen laten zetten door de huisarts. Ik had het met mijn verpleegkundige van het FACT team zelfs gehad over het worden van ervaringsdeskundige bij de GGZ binnen het FACT team. Ervaringsdeskundige worden is al jaren een droom van mij, maar nu is het voornaamste dat ik eerst stabiel word.

De meesten van jullie weten dat ik naast mijn autisme last heb van periodes dat ik psychotisch ben. Dat uit zich bij mij voornamelijk in het horen van stemmen. De stemmen zijn bijna 2 jaar weggeweest, maar ik ben van de zomer veranderd van medicatie en er deden zich een maand geleden zoveel ingrijpende gebeurtenissen voor dat de stemmen terug zijn gekomen helaas. Ik ben nu weer overgestapt op de medicatie waar het anderhalf jaar lang goed op is gegaan, dus ik hoop dat het ook nu er weer voor gaat zorgen dat de stemmen weggaan. Maar het kan nog minstens 3 weken gaan duren voordat ik minder klachten ga krijgen.

Voor mij is het lastig om ver vooruit te kijken. Ik kan dus niet zeggen wat 2014 mij gaat brengen. Ik durf niet ver in de toekomst te kijken maar ik hoop in ieder geval dat ik weer stabiel word. En als ik het durf om iets verder in de toekomst te kijken, dan hoop ik dat ik mijn droom om ervaringsdeskundige te worden kan waarmaken.