Eet smakelijk!

Ik ben nu bijna twaalf weken opgenomen bij de GGZ. Ik denk dat ik dan wel een bescheiden mening mag geven over de kwaliteit van de maaltijden bij de GGZ. Soms zijn de warme maaltijden echt vies, soms zijn wel om te doen, maar geen enkele keer is het echt lekker. Op beide afdelingen, waar ik opgenomen ben geweest en waar ik nu opgenomen ben, was en ben ik verantwoordelijk voor het verwarmen van de warme maaltijd. De maaltijden worden 's ochtends vers aangeleverd door de centrale keuken, daarna worden ze in de koelcel gezet om er vervolgens rond half 5 's middags uitgehaald te worden. Daarna worden ze in de regenereeroven gezet waar ze vijftig minuten worden verhit tot een temperatuur boven de 60 graden. Resultaat: tot snot gestoofde groenten en weinig verschil in smaak van een runderlapje of een varkenslapje. Ik ben geen fan van gekookte aardappelen en dan ben ik bij de GGZ sowieso aan het verkeerde adres. Het brood is bijna nooit vers en is daarom ook echt niet lekker. Neem er mijn voortdurende eetlust als bijwerking van de medicatie bij, en het resultaat is dat ik bijna altijd honger heb.

Ik ben niet de enige die zo denkt dus hadden twee andere cliënten en ik vorige week het plan opgevat om iets te gaan bestellen. Het was al wat later op de avond en aangezien de deur van onze (open) afdeling om 22.30 op slot gaat en de verpleging naar de gesloten afdeling vertrekt, konden wij niet de deur open doen voor onze shoarmabezorger. Op de vraag of wij ons eten op de gesloten afdeling konden laten bezorgen, kregen wij geen antwoord van de verpleging dus die avond werd de shoarma mooi door onze neus geboord. P. had voor de zekerheid vier boterhammen met sandwichspread gesmeerd en in de kast gezet en toen we die avond helaas geen shoarma kregen, haalde hij zijn bord uit de kast met de mededeling dat hij beter oud brood kon eten in plaats van helemaal niets.

De volgende dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Tweede poging 's avonds om shoarma te bestellen. We wilden bestellen via thuisbezorgd.nl maar wat we ook probeerden, de site liep telkens vast. Ook op mijn telefoon wilde de site niet werken. Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken en gebeld aangezien mijn twee medecliënten niet durfden te bellen. Probeer maar eens uit te leggen aan een (Turkse) shoarmabezorger hoe hij op het juiste adres, bij de juiste ingang en de juiste afdeling kan bezorgen. Maar.... het is gelukt! En een halfuur later zaten we heerlijk te smullen van onze shoarmaschotels.

Een paar dagen later hadden we zin in pizza. Het was M. haar laatste avond op de afdeling. Eerst weer geprobeerd via thuisbezorgd.nl maar dat ging hem niet worden. Toen via de site van Domino's Pizza maar daar werden we ook niet veel wijzer van. Toen toch maar gebeld naar onze inmiddels vertrouwde shoarmazaak. Twee pizza's hete kip moest het worden. Om 21.15 besteld, maar om 22.15 nog niet bezorgd. We begonnen hem toch wel een beetje te knijpen aangezien de voordeur om 22.30 op slot gaat. Toen toch maar weer een keertje gebeld maar er werd ons verteld dat de pizzabezorger onderweg was. Om 22.30 nog geen pizza's en de deur ging op slot. P. zag zijn pizza al in rook opgaan en meldde ook nog even heel droog dat hij geen lintworm in zijn maag had maar een python... Ik heb toen toch maar eventjes gebeld en mijn telefoonnummer doorgegeven zodat de pizzabezorger mij zou bellen als hij er bijna was en mijn instructies zou volgen zodat we toch nog over onze pizza's konden beschikken. Twintig minuten later werd ik gebeld en stond ik telefonisch en via het raam gebarend de pizzabezorger uit te leggen dat hij een stukje verder moest lopen om via het hoge hek in de tuin onze pizza's door te geven. Aangezien het hek nogal hoog is, moesten de pizza's schuin door de spijlen worden doorgegeven. Toen nog afrekenen natuurlijk. Ik had het gevoel alsof ik stiekem aan het afrekenen was met een drugsdealer. Maar goed, uiteindelijk is het toch gelukt, en de pizza was heerlijk!

Twaalf weken instellingseten... Ik ben blij dat ik er morgen vanaf ben. Morgen kan ik weer eten wat ik lekker vind. Na twaalf weken ga ik morgen eindelijk met ontslag! 

Veerkracht en Stabiliteit

Afgelopen dinsdagochtend... Het gaat niet echt lekker met mij. Ik heb het gevoel dat ik meer stapjes achteruit zet dan vooruit. Als ik mijn crisissignaleringsplan erop na sla, staat daarin dat sporten helpt om de ergste spanning te ontladen. Ik ga badmintonnen met een verpleegkundige. Het doet me goed dat dit allemaal kan op de gesloten afdeling. Nou ligt de sportzaal buiten de afdeling maar er is voldoende personeel zodat er een verpleegkundige met mij mee kan. Ik merk dat flink met die racket meppen helpt om mijn boosheid te ontladen. Als we midden in het spel zitten, komt de psycholoog van de afdeling de sportzaal binnen.

Ik heb zoveel psychologen in mijn leven gezien dat het niet meer op één hand te tellen is. De meeste psychologen die ik gezien heb, verstonden naar mijn idee hun vak niet goed. Er waren er een paar bij die ermee door konden, maar deze psycholoog is echt goed. Ze heeft in een korte tijd zo'n goed en accuraat beeld van mij gekregen, terwijl ik toch echt niet het achterste van mijn tong liet zien, dat ik dat prijzenswaardig vind.

Als ik zie dat ze de sportzaal binnenkomt, schrik ik toch wel even, aangezien ze daar nooit komt. Omdat ik de enige cliënt in de ruimte ben, komt ze voor mij. Ze gaat op een bankje zitten en vertelt dat ze de hele ochtend bezig is geweest om te kijken of ik toch naar de open afdeling oftewel Centrum voor Veerkracht en Stabiliteit kan, en dat het gelukt is om half drie die middag een intakegesprek te regelen voor mij. Beng! Dat nieuws slaat bij mij in als een bom en ik weet dat ik even tijd nodig heb om dat te verwerken. Vooral omdat mij zeven weken lang is verteld dat ik niet naar die afdeling (in hetzelfde gebouw) kon omdat mijn psychose en het feit dat ik onder behandeling ben bij het FACT een contra-indicatie was. De psycholoog zegt dat dat inderdaad zo is, maar omdat mijn doelen zo mooi aansluiten op het behandelaanbod daar, dat er voor mij waarschijnlijk een uitzondering gemaakt wordt. 

Terug op de afdeling weet ik van gekkigheid niet wat ik moet doen. Ik vertel mijn medecliënten dat ik waarschijnlijk naar de open afdeling ga. Ze vinden het jammer dat ik wegga maar wel een goede ontwikkeling voor mij. Ik besef dan ineens dat als ik over ga naar die andere afdeling, ik niet eens weet hoe en wanneer dat moet gaan gebeuren en dat maakt me onrustig. Begin van de middag heb ik nog even een gesprek met de psycholoog en zij vertelt me waarom het goed zou zijn dat ik naar het Centrum voor Veerkracht en Stabiliteit ga. Ik kan niet anders dan het eens zijn met haar. Het is voor mij ook beter maar veranderingen zijn altijd moeilijk voor mij.

Om half drie heb ik het intakegesprek. Dat verloopt goed. Ik kan heel goed duidelijk maken wat ik wil en ik kan duidelijke doelen formuleren. Die doelen passen precies in het therapieprogramma van de afdeling. De psychiater van het centrum beslist uiteindelijk of ik mag gaan deelnemen en aangezien hij er donderdag pas weer is, moet ik nog even geduld hebben. Er wordt een afspraak ingepland voor donderdagochtend om tien uur en als de psychiater zijn goedkeuring geeft, mag ik dezelfde dag nog over.

Ik slaap slecht van dinsdag op woensdagnacht en van woensdag op donderdagnacht. Donderdagochtend tien uur ben ik op de open afdeling. Het gesprek met de psychiater verloopt goed. Er zijn twee verschillende therapieprogramma's: Eigen Kracht (ondersteunend) en Zinvol Vooruit (therapeutisch). Als de psychiater vindt dat ik met Eigen Kracht moet gaan beginnen, vind ik dat dan wel weer jammer omdat ik het liefst meteen met Zinvol Vooruit was begonnen. Maar ik kan me in zijn argument, dat ik beter iets lager kan instromen en dan ga opbouwen dan dat ik hoog begin en later weer terugval, wel vinden, dus ik ga ermee akkoord.

Dan begint de grote verhuizing. Het is onvoorstelbaar hoeveel spullen je kunt verzamelen in ruim zeven weken tijd. Zelfs met een grote kar moet ik twee keer op en neer. Ik heb afscheid genomen van iedereen van de gesloten afdeling. Mijn ambulant behandelaar van het FACT loopt met mij mee naar de open afdeling. Het is rustig want aangezien iedereen therapie heeft, is er bijna niemand op de afdeling.  Op mijn nieuwe kamer maken we samen mijn bed op. Om kwart voor drie is er nog een therapieblok en ik besluit om daar aan mee te doen omdat ik toch niets anders te doen heb.

Vrijdag komt pas de grote klap. Ik ken deze afdeling nog van mijn vorige opnames toen het nog een crisisopname afdeling was in plaats van een behandelafdeling, maar niets is meer hetzelfde. Het lijkt wel alsof ik een cultuurschok heb. Toch volg ik de hele dag het therapieprogramma en dat gaat best goed.

In het weekend bereid ik me voor op een volle week therapie. Het is even wennen maar het gaat goed komen, dat weet ik zeker!