Eén van de dingen die ik, als iemand met autisme, moeilijk
kan, is dingen los kunnen laten. Er is hier de afgelopen week veel gebeurd en
er spookt van alles door mijn hoofd. Gedachtes gaan een eigen leven leiden.
Mensen mogen een hekel aan mij hebben. Niet iedereen hoeft
mij aardig te vinden, ook al zou het fijn zijn als dat zo was. Maar ik weet dat
het een utopie is. Mensen die ik niet aardig vind, laat ik gewoon links liggen.
Ik heb er niks mee en ik hoef er ook niets mee. Ik ben verre van haatdragend en
ik probeer gewoon mijn eigen leven te leiden. Ik heb niet zoveel vrienden maar
de vrienden die ik heb, zijn mij dierbaar. Ik heb door mijn autisme soms
problemen om contact te maken. Ik kan in eerste instantie stug overkomen
terwijl ik dat niet ben. Ik kijk liever eerst de kat uit boom en kijk even wat
voor vlees ik in de kuip heb. Tja, dat zijn veel spreekwoorden in één zin, en
dat voor een autist... Als ik iemand
eenmaal ken dan ben ik een heel aardig persoon, al zeg ik het zelf.
Nu ken ik iemand die mij niet aardig vindt. Nou prima, zou
je denken. Maar het vervelende aan deze persoon is dat ze bijzonder haatdragend
is en mij probeert te pakken op mijn kwetsbaarste punten. Daar heb ik nu erg
veel last van. De klachten die ik al heb, verergeren. Ik kan het niet loslaten
en ben er continu mee bezig. ’s Nachts droom ik er zelfs van. Het heeft er
zelfs toe geleid dat ik vandaag een retourtje GGZ op de fiets kon maken.
Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken. De kinderen
hebben herfstvakantie en aangezien het weer buiten ook niet al te best is, doe
ik veel spelletjes met ze. We hebben ook al een cake en een boterkoek gebakken.
Toch blijven die gedachtes door mijn hoofd heen spoken. Ook al weet ik dat ik
goed bezig ben, ik kan het niet loslaten. MIsschien leer ik dat nog eens keer, maar dat moment is nog niet daar helaas.
Dat loslaten was bij mij ook een groot probleem. Ik heb het nu ondervangen door alles puntsgewijs op te schrijven en na te gaan of ik ergens fout zit. Zit ik niet fout, dan leg ik het naast me neer. In het begin ging dat heel moeilijk! Ik moest mezelf ervan overtuigen dat ik wel meer aan mijn hoofd had dan dat probleem(pje) en dan bleef ik maar schrijven. Hoe meer ik aan zelfreflectie deed op deze manier, hoe meer ik kon loslaten. Nu kunnen mensen zelfs hun probleem bij mij neerleggen en ik wordt er niet anders van. Hun probleem, maar als ik kan helpen doe ik dat. Als het mezelf aan gaat, gaat het soms nog wat stroef en dan vooral bij zaken die al te lang door mijn hoofd spoken uit het verleden. Mensen die doen zoals jij nu verteld, die haatdragende persoon, laat ik volledig links liggen en negeer ik compleet. Ik zorg voor een normale, neutrale of zelfs zelfverzekerde lichaamshouding en doe alsof die persoon niet bestaat. Daar heb ik inmiddels in het zeer recente verleden een zeer goed resultaat mee behaald!
BeantwoordenVerwijderenIk wens je heel veel sterkte en ik weet uit ervaring dat loslaten verschrikkelijk moeilijk is. Kijk wat voor jou het beste uitpakt en probeer dingen uit die gevoelsmatig goed bij je passen. Succes
Wat mij helpt (behalve meditatie) om gedachten los te laten is creatief bezig zijn. In mijn geval tekenen. :) Soms combineer ik dat met mijn zoontje en teken ik samen met hem. Of we kleien samen iets. Wandelen werkt ook heel goed bij mij.
BeantwoordenVerwijderen