Zelfbeeld

Nu ik ben opgenomen bij het Centrum voor Veerkracht en Stabiliteit, volg ik verschillende therapieblokken. Een daarvan is het themablok waarbij van allerlei soorten thema's aan bod kunnen komen. Vorige week en deze week ging het over “zelfbeeld”. Ik werd uitgenodigd door de ervaringsdeskundige om daar een blog over te schrijven.

Van mijn zelfbeeld is weinig meer over. Daarvoor heb ik teveel meegemaakt. Het is alsof er een spiegel kapot is gegooid en je alle stukjes weer bij elkaar moet vinden. De stukjes die je terug vindt, kun je wel proberen te lijmen, maar je zult altijd de barsten blijven zien. De spiegel zal altijd incompleet blijven omdat je nooit alle stukjes terug zal vinden...

Mijn zelfbeeld is dus net zo hoog als dat van het toetsenbord waar ik nu op zit te tikken... Ik krijg regelmatig complimentjes, en die neem ik ook wel aan, maar dan heb ik nog die stemmen in mijn hoofd die al het goede dat binnenkomt in mijn hoofd, gelijk weer teniet doen... Dan heb je nog situaties waarbij je dingen als compliment kunt opvatten die eigenlijk helemaal niet zo bedoelt zijn, Ik moet mij bijvoorbeeld bijna altijd legitimeren om sigaretten te kopen terwijl ik 32 jaar ben. Iedereen zegt dat ik dat als compliment moet opvatten omdat ik veel jonger geschat word. Terwijl ik het alleen maar irritant vind om iedere keer mijn identiteitskaart te laten zien, daarna de ongelovige blik van de kassajuffrouw die die nog net geen vingerafdrukken van me wil laten nemen...

Tja... zelfbeeld... Het is en blijft een lastig onderwerp. Niet alleen voor mij maar voor veel mensen om mij heen. Heel veel mensen hebben een negatief zelfbeeld, schieten al in de stress als ze het woord “zelfbeeld” alleen al maar horen... Is het moeilijk om een negatief zelfbeeld om te zetten naar een positief zelfbeeld? Als ik naar mezelf kijk, denk ik van wel. Na jaren een negatief zelfbeeld gehad te hebben is het moeilijk om ineens een positief zelfbeeld te krijgen. Dat is toch een proces waar je in moet en wat waarschijnlijk ook maanden, zo niet jaren, kan duren. Mijn zelfbeeld zal nooit niet helemaal positief worden. Kijk naar het voorbeeld van de spiegel.

Afgelopen jaar in vogelvlucht

Ik heb op 24 oktober vorig jaar mijn laatste blog geschreven. Dat is al bijna een jaar geleden aangezien we nu in september 2015 zitten... De reden is eigenlijk een totale writersblock. Na die laatste blog van 24 oktober, ben ik vrij snel weer opgenomen. Die opname heeft mijn leven op z'n kop gezet omdat daarin naar voren kwam dat ik beter begeleid kon gaan wonen...

De indicatie was er al, dus nadat alles in gang gezet was, had ik al vrij snel de intake bij het RIBW (Regionale Instelling Beschermd Wonen). In februari ben ik daar komen wonen. Dat betekende ook dat ik geen fulltime mama meer was, want de kinderen bleven bij mijn ex-man wonen. Dat is iets waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds moeite mee heb...

De eerste tijd bij het RIBW heb ik als erg zwaar ervaren. Van een druk gezinsleven naar een leven waar ineens niet zoveel meer hoeft. Ik werd gek van verveling... Ik ben toen vrijwilligerswerk bij het dierenasiel gaan doen. Dat beviel en bevalt nog steeds erg goed.

Toch bleef ik niet lekker in mijn vel zitten. Ik ben het afgelopen jaar verschillende keren opgenomen geweest. Dit waren voornamelijk korte opnames op de gesloten afdeling. Ik kreeg iedere keer te horen dat ze me niet verder konden helpen en dan werd ik weer naar huis gestuurd... Thuis kreeg ik wel hulp van het RIBW en van het FACT team (GGZ) maar toch bleef er een stukje knagen waarin ik me niet begrepen voelde. Ik werd wel serieus genomen, maar ik had het idee dat mensen mij niet snapten.

Een paar weken geleden had ik een gesprek en ik vond dat gesprek zo heftig en ik kreeg er zoveel stress van dat mijn psychotische klachten daarvan verergerden. Uiteindelijk zijn die klachten zodanig verergerd dat ik afgelopen week weer ben opgenomen. Ditmaal niet op de gesloten afdeling maar op het Centrum voor Veerkracht en Stabiliteit.

Ik ben afgelopen week opnieuw gediagnosticeerd. Naast Asperger heb ik schizofrenie... Ik reageerde heel nuchter op de conclusie van de psychiater, maar van binnen zakte de grond even onder mijn voeten vandaan... Aan de andere kant ben ik opgelucht dat er eindelijk een duidelijke diagnose is, waar ik goede medicatie voor kan slikken en waar ik redelijk goed voor behandeld kan worden. Gisteren ben ik met nieuwe medicatie begonnen.

Ik zou eigenlijk de titel van mijn blog moeten veranderen. Het leven van een schizofrene autimama of zo? ;-)